Açıklama

Kelimeler, beşeri insan etti. Âdem’e isimler öğretilmişti. Yani eşyaya isim koyma yeteneği bahşedilmişti. Ta’limu’l-esma, Âdem’in kan dökücü bir beşer olmaktan çıkıp insan olduğunun belgesi olarak sunulmuştu meleklere. Melekler, Âdemoğlu’nun bu niteliğine baş eğmeye davet edilmiştiler. Gereğini yaptılar. İsimler, yani kelimeler, beşeri insan etti.

İnsanoğlu, kirlenen bilincini kelimelerle temizledi.

Âdem’i beşer olmaktan çıkarıp meleklerin önünde eğildiği varlık eden kelimeler, Âdem Rabbine isyan edip yoldan çıkınca yine imdada yetişti. Rabbi yoldan çıkan Âdem’e tevbe edip yola girmesi için “kelimeler” sunmuştu. Âdem de kendisine ikram edilen bu kelimelerle Rabbine tekrar yöneldi. Bilincini tazeledi. Tevbe etti ve tevbesi kabul edildi.

Gün oldu, kelimeler ateş, kelimeler can yongası oldu. Tıpkı İbrahim’e olduğu gibi.

Kur’an aynen şöyle der: “Rabbi İbrahim’i kelimelerle sınayıp o da bu sınavı tamamladığında…” Hz. İbrahim’in ateşe atılması, babasıyla sınanması, vatanından bir daha dönmemek üzere ayrılması, çocuksuzlukla sınanması, karısıyla sınanması… Bütün bunlar hep “kelimelerle sınanmak” cümlesindendi.