Açıklama

Ramazan’ın son on gününde minârelereElvedâ Ey Şehr-i Ramazan! mahyâsı asıldığında ya da yanık sesli hafızlarınElvedâ Ey Şehr-i Ğufrân ilahileri duyulduğunda her yaştan insanı bir ağlama hâli tutar; ihtiyar ağlar kadın ağlar çocuk ağlar köy ağlar şehir ağlardı. Hafızların mukâbelelerinin vâizlerin söz ve üsluplarının konuşulduğu iftar sofralarında buruk bir sesleBugün de gitti… derdi âile büyüğü. Son iftarda gözler dolar; herkesSeneye yâ nasip… der; fakat kimseBu yıl da Ramazan bitti. diyemezdi. ZorduUlu Hocamız Ramazan-ı Şerîf gitti… diyebilmek. Son teravihte câmiler içinden cenaze çıkan evler gibi hüzne bürünürdü. Ramazan’aelvedâ demek kutlu bir insanı Âhiret’e uğurlamak kadar acı gelirdi yüreklere… Tahammülü de telaffuzu da zordu… Vâiz Ramazan’la câmiye gelen berekete; çocuk sokakta her gördüğünde şeker veren ihtiyar amcanın merhametine; sütçü selamsız geçmeyen mahalle halkının nezaketine; kadın çorbadaki tuzu mevzu etmeyen beyinin zerâfetine ağlardı.Elvedâ ile başlayan cümleler mahyâcının elinde okuyanların ise boğazında düğümlenirdi.